Φορολογία εισοδήματος τραπεζών
ΣτΕ 1153/2019 Τμ. Βʼ
Από τις διατάξεις αυτές που διείπαν κατά την ένδικη χρήση τη φορολόγηση του εισοδήματος των τραπεζών, προκύπτει ότι μέρος των αφορολογήτων εσόδων των τραπεζών και των εσόδων αυτών που φορολογούνταν με ειδικό τρόπο με εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης, εξευρισκόμενο με επιμερισμό των συνολικών καθαρών κερδών σε αναλογούντα στα φορολογούμενα κατά τις γενικές διατάξεις και σε αναλογούντα στα αφορολόγητα ή φορολογηθέντα κατά ειδικό τρόπο με εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης ανάλογα με το ύψος των φορολογουμένων βάσει των γενικών διατάξεων και των αφορολογήτων ή φορολογηθέντων κατά ειδικό τρόπο, αφαιρείτο κατ' αρχήν από το συνολικό καθαρό εισόδημα ή κέρδος αυτών (άρθρο 99 παρ. 1 περ. α εδ. γ-δ Ν 2238/1994). Ωστόσο, σε περίπτωση διανομής και κατά το μέρος που αναλογούσε στα διανεμόμενα κέρδη, το μέρος αυτό προσετίθετο στα φορολογούμενα κέρδη μετά την αναγωγή του σε μικτό ποσό με την προσθήκη του αναλογούντος σε αυτό φόρου (άρθρο 99 παρ. 1 περ. α εδ. ε Κ.Φ.Ε.), το δε υπόλοιπο φορολογούνταν σε περίπτωση μεταγενέστερης (σε διάφορη της φορολογούμενης χρήση) διανομής των εν λόγω εισοδημάτων (άρθρο 99 παρ. 1 περ. α΄, πρβλ. άρθρο 106 παρ. 5 Ν 2238/1994). Πρόκειται, δηλαδή, για φορολόγηση του εισοδήματος (και ειδικότερα για φορολόγηση των καθαρών κερδών που αναλογούσαν στα αφορολόγητα και κατ' ειδικό τρόπο φορολογηθέντα εισοδήματα, στη χρήση κατά την οποία αυτά πραγματοποιήθηκαν, εφόσον κατ' αυτήν ελάμβανε χώρα διανομή κερδών, ενώ η πλήρης φορολόγηση των καθαρών κερδών που αναλογούσαν στα αφορολόγητα και κατ' ειδικό τρόπο φορολογηθέντα εισοδήματα, ανεβάλετο μέχρι τη διανομή τους σε μεταγενέστερη, διάφορη της φορολογούμενης, χρήση) του νομικού προσώπου της (ημεδαπής θυγατρικής) τραπεζικής ανώνυμης εταιρείας και όχι για φορολόγηση της μητρικής εταιρείας και, συνεπώς, δεν συνιστούσε παρακράτηση στην πηγή κατά την έννοια της διάταξης του άρθρου 5 της Οδηγίας 90/435.